Acıyı Kim Çeker?

Ölüm uyumak ve uyanmayı unutmak mıdır?

Bugünlerde ölümün ve ölenin üzerine düşüncelerimi yoklarken bu basit sonuca ulaştım. Bir çocuk olsam da, bir yetişken olsam da ölümü uyanmayı unutmak olarak algılamak, bana en kolayı gibi geldi. Her gün bir dizi ölüm haberi alıyoruz. Genç, yaşlı her ne olursa olsun ölene üzülmek bir insani duygudur.

Ölene mi acımalı, yoksa kalanlarına mı?

İşte bu ayrımda sanırım ben kalanlara üzülmeyi  seçeceğim. Ölenin ne hissettiği ile ilgili bilinmez bir durum varken ortada, herkes gidenin arkasından o şimdi mutlu, daha mutlu gibi sonuçlara varırken böyle düşünmek en kolayı. Bilinmezle ilgili herkes kendi kolayını seçiyor da ondan. Avuntu benim ki, senin ki...Giden hep daha mutlu olacak.. Bu böyle ise, gitmeye neden can atılmaz diyesim geliyor ama, neyse...

Kalanlar yoksunluğunun başladığı gün yeni bir duygu kapısını aralar yüreğinde. Daha önce başına gelmemişse  buna alışmak her yeni şeye alışmak gibi zordur. Daha yapacak ve yaşayacak gününün olmaması ölen için üzülmemize sebep. Fakat kayba uğrayan kişinin sonrasında ki çaresizliği daha üzüntülü bence...

Aslı Kerem'ine, Leyla Mecnun'nuna, yavru annesine, anne babasına, Meral Yaman'ına kavuşacaksa, geride kalanın özlemine bir çare midir bu??