TARİHTEN BAŞKA DEĞİŞEN BİR ŞEY YOK

Konservatuarın ikinci yılındaydım. Çocuklara, özel müzik dersleri veriyordum. Cefi'nin annesi Malka, bana bir arkadaşının kızına da ders verip veremiyeceğimi sordu.  


Nişantaşı'nda tarihi bir apartmanın çatı katındaydım. Nükhet Hanım  ve kızı Alev kocaman bir gülümsemeyle karşıladılar beni. Koridorları dahi kitaplık olan  bu evin arka odasında, küçücük bir orgla derse başladık. 


Nükhet Hanım, dersin bitimine doğru, küçük bir gümüş tepsi içinde, kristal bir kadehte vişne suyu, ayıklanıp doğranmış, üzeri pudra şekerli ve kürdanlı çilekler getirmişti. Şaşkınlık içerisindeydim. Ben bir öğrenciydim ve harçlığımı çıkartmak için derse gitmekteydim. Böyle bir ikram kim, ben kimdim?


İşte bu tanışma gününün taçlandırıldığı ana geliyorum şimdi... Kitaplıkta; siyah, beyaz büyük bir fotoğraf.. Fotoğrafta 4-5 yaşlarında bir kız çocuğu biriyle kucaklaşıyor sıkı sıkı... 


Alev'e dönüp soruyorum. Bu fotoğraftakiler kim? Annem ve dedem ABDİ İPEKÇİ  diyor. Nefesim sıkışıyor. Ben neredeyim, kimin evindeyim? Sakin ve tane tane konuşan, güler yüzlüyle şık ikramı  az önce yapan bayan, NÜKHET İPEKÇİ mi?


Şaşkınlık içindeydim. Babamın üniversitede gazetecilik okuması, bir kitapevimizin olması sebebiyle Abdi İpekçi adının,  büyüdüğüm evdeki anlamı çok farklıydı. Belki de o dönemde büyüyen tüm çocukların aileleri için de anlamı farklıydı...7 yaşımdaydım suikaste uğradı gün. Evimizdeki yas hala hatırımda.


2 yıla yakın, Sevgili Nükhet ve Alev'le geçirdiğim ders saatleri benim için hep çok özel....


Bugün  Abdi İpekçi'nin ölüm yıldönümü, dün Muammer Aksoy'un... 


Ben hala, "bu neden böyle" sorusuna cevap arıyorum..Ayıptır, günahtır diyeceğim çok şeylerin var olması bundardır...Burnumun direğinin, her an sızlaması bundandır...Boğazımdaki  yumru bundandır...Öfkem, marurluğum, düşünceli halim, bundandır...Ben de anneyim ya artık, endişem bundandır...